The New York Times poinformował, że niektórzy lekarze korzystają z chatbotów zasilanych sztuczną inteligencją, aby pomóc sobie odkryć metody, z którymi łatwiej im będzie przekazać pacjentom trudne wiadomości.
Krótko po premierze w listopadzie, lekarze szybko odkryli różnorodne zastosowania dla popularnego produktu OpenAI.
Jak podaje Times, Peter Lee, wiceprezes ds. badań i inkubacji w firmie Microsoft, która jest inwestorem OpenAI, odkrył, że ChatGPT regularnie pomagał lekarzom w komunikacji z pacjentami w bardziej współczujący sposób.
Według raportu Timesa, niektórzy z nich zaczęli używać ChatGPT już 72 godziny po jego udostępnieniu.
ChatGPT okazał się mieć rozległą wiedzę medyczną, są również przesłanki, żeby wierzyć, że chatboty mogą poprawić podejście lekarzy do pacjentów.
W badaniu1 stwierdzono, że specjaliści uznali odpowiedzi Chat’u GPT do pacjentów jako te o wyższej jakości i bardziej empatyczne, niż te, które były udzielane przez lekarzy. Uśredniając, odpowiedzi chatbotu były oceniane jako siedem razy bardziej empatyczne, niż te udzielane przez lekarzy, odkryli badacze z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego.
We wspomnianym badaniu, eksperci medyczni oceniali odpowiedzi chatbotu lepiej od tych udzielanych przez lekarzy w 78,6% przypadków na 585 scenariuszy.
Jak podawał Insider, ChatGPT już wcześniej zdał egzamin na licencje medyczną (US Medical Licensing Exam). Zgodnie z raportem (w którym ChatGPT 4 udzielił poprawnych odpowiedzi na 90% pytań w egzaminie na licencje medyczną) nowa wersja okazała się mieć jeszcze lepszą zdolność do kliniczego osądu. W raporcie cytowany jest lekarz oraz informatyk z Uniwersytetu Harvarda.
Produkty oparte na sztucznej inteligencji, takie jak ChatGPT, mogą jednak popełniać błędy i postawić błędną diagnozę, wzbudzając przy tym obawę o sposobie użycie chatbotu przez niektórych pacjentów.
1 Ayers JW, Poliak A, Dredze M, et al. Comparing Physician and Artificial Intelligence Chatbot Responses to Patient Questions Posted to a Public Social Media Forum. JAMA Intern Med. 2023;183(6):589–596. doi:10.1001/jamainternmed.2023.1838